Zij-instromer

Corona. Al m’n artistieke werk viel weg. Film/tv, theater, regisseren…
Ik bel Peter. Vijfentwintig jaar geleden vroeg tie of ik voor hem wilde werken.
Ik te druk.

Nu heb ik het nodig. Een aangenaam gesprek volgt. Ik mag het gaan proberen…
M’n eerste keer, s’ochtends vroeg in Eindhoven, gelijk alles uit de kast bij de eerste casus.
Huilen, kwaad van ingehouden tot hysterisch…
Ik zal wel ’s ff laten zien wat ik allemaal in huis heb.
‘Bert, we zitten hier niet op de toneelschool…’ ( de trainer ).

Keihard teruggefloten.

Sindsdien veel, veel geleerd.

Dat het misschien in theater/film erom gaat dat ik briljant ben, maar dat het in trainingswerk draait om wat de ánder nodig heeft, dienstbaar zijn.
Met dàt vleugje echtheid dat degene die de training ondergaat vergeet dat ie aan het spelen is. Degene die eerst nog zei: ‘Ik vin het nep en dan kan ik het niet’.
En ik doe het met plezier !

Ik ben een verschrikkelijke perfectionist en ben daar als acteur bijna aan overleden.
Dat gaat in dit werk niet. Ik kan niks voorbereiden. De kaders van de training weten en vervolgens met een paar gegevenheden met de kandidaat in het diepe springen.
Ook onderdeel van het werk: heel Nederland doorkruisen en met alle lagen van de bevolking ‘in gesprek zijn’.
Van high potentials bij Justitie tot en met meewerkende voormannen van een tractorenfabriek in Roosendaal, van COA-medewerkers tot dialyse-verpleegkundigen.

Het is een verrijking van m’n leven.

Bert Geurkink, 2024